Bijna weer naar huis

Slingerend de berg af

Alsof we nog niet eerder door de bergen hebben gereden worden we verrast door eindeloos bochtige weg van La Fortuna naar San Jose. We genieten nog even van de rit, want vanaf vanavond hebben we geen eigen vervoer meer. Bocht na bocht rijden we, maar als we het na ruim 3 uur echt zat beginnen te worden komen we weer op de vertrouwde snelweg nummer 3. Hier reden we ook toen we van Manuel Antonio via San Isidro en de Chiquita plantages naar Cahuita gingen. Met pijn in ons hart hebben we vanmorgen onze fantastische lodge achter ons gelaten. We hopen maar dat ons laatste verblijf minstens zo fijn zal zijn, zodat we daar ook nog anderhalve dag lekker bij het zwembad kunnen liggen.

Dat valt een klein beetje tegen. Het hotel blijkt in een soort afgelegen woonwijk te liggen, tussen de huizen met hoge muren er omheen. De tuin is niet heel aantrekkelijk en als avondeten is er alleen pizza, gemaakt door de vrouw des huizes. Wij zullen hier twee avonden zijn, dus we zijn blij met de op het nippertje ingekochte boodschappen.

Op tijd en dan toch nog haasten

Om 13.45u melden we ons bij het hotel. Mooi op tijd, want om 14.00u zou de huurauto opgehaald worden. Maar tegen al onze Costa Ricaanse verwachtingen in, is er al voor ons gebeld. Of we er al zijn. Niet dus. Ze zouden later nog weer contact opnemen. Helaas meldt op dat moment de medewerkster van het hotel dat we alleen contant kunnen betalen. En aangezien we de komende dagen ongetwijfeld nog wel eens een biertje willen drinken en een pizza willen eten, komen we contant geld tekort. We hebben namelijk juist de afgelopen dagen gezorgd dat we van het lokale geld af kwamen (lees: verplicht shoppen). En aangezien er geen supermarkt of pinautomaat in de buurt is, springen we gehaast weer in de auto en scheuren naar de dichtstbijzijnde bank (evengoed 8 kilometer verderop). Die 14.00u gaan we nu niet meer halen natuurlijk. Helaas, pinautomaat defect. Aan mannen die naast de automaat (die lijkt op een telefooncel) in hun auto lagen te genieten van hun siesta vraag ik nog waar een andere bank is, maar die is er niet, zeggen ze. Nu hebben wij in de afgelopen vier weken de Costa Ricanen aardig leren kennen en dus ben ik eigenwijs en type op de navigatie “bank” in. Die blijkt om de hoek! Letterlijk! En daar doet de pinautomaat het gelukkig wel.
Al met al rijden we een half uur later de poort van het hotel weer door.

De verhuurmaatschappij heeft zich nog niet gemeld, dus we zijn op tijd. Ruim op tijd, zo blijkt later, want uiteindelijk komen ze pas om 21.30u! Als alle andere Nederlanders (het is hier echt net een enclave) er ook zijn met hun huurauto’s. Voor niets zo gehaast dus. Evengoed vermaken wij ons prima bij het zwembad en met het kletsen van onze hotelgenoten. Leuk om alle verhalen van hun reizen te horen en om tips te delen met degenen die nog aan het begin staan van hun reis.

Botanische tuin

Aangezien we na de afgelopen dagen een beetje zwembad-moe zijn geworden lopen we toch maar eens de poort van het hotel uit. Op de tafel in de ontbijtruimte van het hotel lag een folder van een Botanische tuin. Op tripadvisor kom ik erachter dat die aan het einde van de straat ligt, dus we gaan daar maar eens een kijkje nemen. En dat blijkt een goede zet!

De tuin is eigenlijk een privétuin die is opengesteld voor publiek. De mooiste orchideeën groeien er, maar ook bamboe en gigantische bomen. En in het midden van de tuin is een terras waar we de lekkerste batido van heel Costa Rica drinken en er is een speeltuin waar de kinderen heerlijk kunnen spelen.

Als we terug komen in het hotel plonzen we nog wat in het zwembad en dan is het tijd om de koffers in te pakken. Alles past er weer in.

Met frisse tegenzin (ik vooral) beginnen we de volgende dag aan onze terugreis. Via Panama vliegen we naar Amsterdam. Als de piloot in het KLM vliegtuig uitlegt dat hij wel even wat extra gas zal geven, zodat we toch op tijd aankomen, ondanks de vertraging op Panama, voelen we ons alweer helemaal thuis.

Het hotel waar we de laatste twee nachten verblijven is van een Nederlandse eigenaar en ligt vlakbij het vliegveld (waar je overigens geen last van hebt). Ideaal voor een laatste nacht, of eerste nacht in Costa Rica. Persoonlijk zouden we hier niet meer dan 1 nacht blijven, omdat in de omgeving niets te beleven is en het hotel zelf ook niet echt de moeite waard is. San Jose is ook te ver om er een dagtripje aan te wagen. Het hotel heet Dos Palmas Country Inn.