Het verhaal achter het portret van de vrolijke, oude Portugees
Onverwachte ontmoetingen
Het mooiste van reizen door Portugal zijn de onverwachte ontmoetingen. Voor mij is dat sowieso het mooiste van reizen, maar in Portugal word je dat wel heel gemakkelijk gemaakt door de vriendelijke mensen. Zelfs als je geen Portugees spreekt kom je makkelijk in contact. Bovenstaande foto is voor mij hét voorbeeld van zo’n onverwacht leuke ontmoeting met een mooi portret als resultaat.
Op zoek naar lunch
In het najaar van 2019 reisde ik met mijn moeder met onze gehuurde Mini cabrio langs de rivier de Douro van Porto naar het binnenland. Op één van de ochtenden hadden we, al kringelend tussen de wijngaarden door, mooie dorpjes langs de weg zien liggen.
Inmiddels was het lunchtijd en we begonnen trek te krijgen.
In de verte zag ik weer een kerktoren boven een schattig dorpje uitsteken. Bij kerken zijn meestal pleinen en aan Portugese pleinen zitten vaak café’s of andere eetgelegenheden. Dus nam ik de eerste de beste weg rechtsaf en reed het dorpje in.
Gezelligheid op het dorpsplein
Via gaten in de weg en steeds smaller wordende steegjes, waar we met ons toch al niet al te grote autootje nog maar nèt door pasten, belandden we op het dorpsplein. Dit bleek iets minder levendig dan wij hadden gehoopt, hoewel…
Terwijl ik onze auto parkeerde en mijn moeder en ik uitstapten werden we vriendelijk begroet door twee oude mannen die op een bankje tegen de kerkmuur zaten te praten. Met mijn Spaans en hun Portugees raakten we in gesprek.
Vanaf een balkon begon ook een bejaarde vrouw zich in het gesprek te mengen. Twee van die blonde dames was kennelijk een zeldzaam verschijnsel op hun dorpsplein.
De tandenloze man en zijn lange onderbroek
En zo stond ik al een tijdje te praten met de dorpsbewoners toen er schuifelend met zijn wandelstok een andere man uit een steegje kwam. Hij was duidelijk ouder dan de rest en met zijn tandenloze lach en open blik begroette hij me en mengde zich op onverstaanbare wijze in het gesprek. Al snel wees hij grinnikend naar mijn voeten.
Het was met 25 graden Celsius een warme nazomerdag. Althans, voor Nederlandse begrippen. En dus liep ik in mijn zomerjurkje met daaronder een paar slippers aan mijn blote voeten.
Hoewel ik de woorden die hij sprak niet verstond, was het duidelijk dat deze oude man mijn outfit veel te koud vond. Sterker nog hij kwam niet meer bij. Dat een vrouw op een herfstdag zoiets aan kon doen!
Zijn gelach werd nog veel harder toen hij zijn eigen broekspijp omhoogtrok. Met enig gesjor kwam onder de wollen broek die hij droeg, een lange onderbroek tevoorschijn, met daar overheen zijn sokken, om echt alle kou tegen te houden.
Op dat moment schoten we allemaal in de lach. Het was zo’n grappig tafereel!
Die oude Portugees met zijn warme, wollen kleding en één omhooggetrokken broekspijp en de toerist met haar blote voeten en haar zomerjurkje.
Het fotomoment
Nadat ik de man had geholpen zijn broekspijp weer naar beneden te trekken, namen we afscheid. Lunch was hier niet te krijgen.
Nog altijd lachend tikte de oude, tandenloze man zijn hoed aan terwijl hij ons gedag zei. En precies op dat moment nam ik de foto bovenaan dit verhaal.
Met nog steeds een hongerig gevoel in onze maag, maar vooral buikpijn van het lachen en een enorm vrolijk gevoel door deze heerlijke onverwachte ontmoeting, reden we weg. Op naar het volgende Portugese dorpsplein.
Bekijk hier alle foto’s die ik maakte tijdens mijn reizen door Portugal.