Monnik in Parijs
Direct nadat mijn zoektocht naar de kindmonniken was begonnen heb ik contact opgenomen met BodhiTV. BodhiTV is hét online platform met verhalen en beelden over hedendaagse en historische boeddhistische wijsheid, informatie en actualiteit.
Want hoe leuk ik het persoonlijk ook vind om ‘mijn’ kindmonniken weer te ontmoeten, hen mijn kinderboek te laten zien dat op hen is gebaseerd en om te horen hoe hun leven verder is gelopen in de afgelopen 16 jaar, ik wil deze verhalen ook delen! En daarvoor leek BodhiTV mij alvast een eerste geschikte plek. Na een gesprek met de hoofdredactrice bleek dat mijn gevoel klopte. Zij zijn heel geïnteresseerd in artikelen van mij over de jongens van toen en de mannen van nu. En dus zal er in 2020 een reeks van drie artikelen van mij verschijnen op BodhiTV met daarin portretten van de (oud)monniken.
Dat de jongens niet allemaal meer monnik zijn, ondanks hun ambities als kind, werd al duidelijk in het bericht van de Facebookbeheerder van hun school. Maar over 9 kinderen kon hij geen duidelijkheid geven. Over 4 van hen kon hij wel vertellen dat ze het klooster hadden verlaten, maar hun woonplaats is onbekend. 5 van hen kwamen in zijn administratie überhaupt niet voor en dus is over hen helemaal niets bekend.
En dus ben ik zelf gaan zoeken op Facebook. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef is het alleen vrij lastig zoeken naar jongens die waarschijnlijk geen monnik meer zijn, als je alleen hun monnik-naam hebt. Maar de community van Tibetanen in ballingschap is hecht en is letterlijk een ons-kent-ons wereld. Dus toen ik zocht op de naam Lobsang Tenkyong en terecht kwam bij iemand die blijkbaar niet degene was op de foto die ik meestuurde, kon hij mij wel precies vertellen dat deze jongen nu anders heette en in Parijs woont! En zo werd ik door de andere Lobsang Tenkyong in contact gebracht met ‘mijn’ Lobsang Tenkyong en wisselden we berichten uit via messenger. Ik liet hem de cover zien van het boek, dat geïnspireerd is op zijn vrolijke lach en het Donald Duck dekbed waar hij op zat toen ik hem interviewde.
Inmiddels heb ik hem gevraagd of ik hem een keer mag opzoeken in Parijs om te praten over zijn leven na het klooster. Duimen maar dat hij daarvoor open staat!
Ondertussen wordt door een Tibetaanse man, die zelf naar de school van SOS Kinderdorpen in de settlement ging en die ik ontmoette toen ik in Nepal woonde, nog verder gezocht naar de overige jongens. En naar twee meisjes, met wie ik altijd optrok, als ik op de vrijdagen mee hielp in dat Kinderdorp. Lijkt me zo leuk als hij hun ook kan vinden!