Off we go! Met zijn vieren op reis door Nicaragua en Costa Rica
Vrijdag 14 juli 2017: de heenreis
Vanmorgen om 5.30u ging de wekker al. We hadden een lange reis voor de boeg en wilden niet te laat komen. De kinderen zijn moe, hebben het koud en hebben spontaan geen zin meer om op vakantie te gaan. Net als wij zijn ook zij niet van die enorme ochtendmensen (iets waar we later deze reis nog wel vaker tegenaan zullen lopen).
Om 10.30u vertrekt het vliegtuig en vanwege de vakantiedrukte op Schiphol was ons aangeraden er zo’n 3 uur van tevoren al te zijn. Online had ik al ingecheckt, maar onze (zij het weinige) bagage moest nog wel worden afgegeven. Dat gebeurt tegenwoordig alleen nog met machines en dus moet je je houden aan de instructies die op ongeveer 10 beeldschermen boven de wachtrij en vervolgens nog eens bij het apparaat zelf worden gegeven. En dan nog zijn er mensen die verbaasd kijken als hun koffer (die simpelweg niet op de juiste zijkant staat) of tas (waar het label niet op de juiste plek zit) niet wordt meegenomen door de lopende band.
Afijn, met onze grote koffer van 18 kilo en een kleine koffer van 11 kilo (ja, ik ben best een beetje trots op mijn efficiënte manier van inpakken) hebben wij weinig af te geven en gaan we sneller door het hele traject dan de ellenlange wachtrij ons in eerste instantie deed vermoeden. Terwijl wij onze bagage inchecken realiseren we ons dat het (hopelijke) feit dat deze ook daadwerkelijk aankomt op de juiste bestemming (inclusief overstap) misschien nog wel wonderlijker is dan het hele vliegen zelf. Goed, we hebben dus nog tijd voor een kopje koffie met mijn ouders die ons, bijna traditiegetrouw, naar het vliegveld hebben gebracht.
Door de lange security rij, waarbij alle iPads, telefoons, camera’s en vloeistoffen (en dat worden er allemaal steeds meer met twee opgroeiende kinderen), apart zijn gescand en beoordeeld, wij een voor een zijn gefouilleerd en we de Amerikaanse veiligheidsvragen (Waar gaan jullie precies naartoe? Heb je echt zelf je bagage ingepakt?) kennelijk op de juiste manier hebben beantwoord kunnen we door naar de gate. Zo kom je die 3 uur wel door…
Een prima vlucht van 9,5 uur naar Atlanta volgt. Quint slaapt al nog voordat het vliegtuig op 10 kilometer hoogte is en houdt dat vervolgens bijna 2 uur vol. Noor stelt eerst even haar eigen schermpje in naar haar eigen smaak (roze achtergrond, bloemetjes, ik wist niet eens dat dat kon) en ontdekt de nieuwste Disney-films. Vier films, wat series, een dutje, een maaltijd die verbazingwekkend veel smaak had en een doosje vol met lekkere snacks later, komen we aan in Atlanta. Tot Pauls grote vreugde lopen we direct tegen een rode Porsche aan. Hij komt de komende 4 uur wachten wel door. We nemen plaats tussen de Amerikaanse missionarissen, eveneens op weg naar Nicaragua en verbazen ons over de omvang van de Amerikanen. Of, zoals kinderen dat geheel feitelijk en oordeelloos, maar wel oprecht nieuwsgierig kunnen vaststellen: “Waarom zijn de Amerikaanse mensen zo dik?”
Nog eens 3,5 uur later (het is voor ons inmiddels ruimschoots na middernacht), vliegen we boven het mooi verlichte Managua. Wat opvalt zijn de gekleurde “bomen” die er, zo leren we later, kennelijk zijn neergezet op advies van de vrouw van de president. Om de stad wat op te fleuren.
Op het internationale vliegveld (dit klinkt groter dan het daadwerkelijk is), worden we opgewacht door onze chauffeur die ons in 2 uur naar Leon brengt. Van die laatste vlucht en autorit merken de kinderen nagenoeg niets. Ze slapen heerlijk. En ook wij kunnen onze ogen amper open houden in de auto. Gelukkig missen we weinig, want de weg van Managua naar Leon is slecht verlicht. Het enige dat ons af en toe wakker schudt zijn de inhaalmanoeuvres van onze chauffeur. Deze vallen in de categorie “meestal gaat het goed” en “een vrachtwagen inhalen terwijl je eigen auto amper optrekt, tegen de berg op, kan best”.
Nu eerst slapen… 24 uur onderweg zijn hakt erin…
Onze vluchten boekte ik bij Vliegtickets.nl. Ik vind dit altijd een hele handige website, waar ik gemakkelijk verschillende reisscenario’s naast elkaar kan leggen.
Omdat wij met kinderen reizen houd ik een maximum van 1 overstap aan. En een zo efficiënt mogelijke reistijd. Dus zo min mogelijk wachten. Dat levert niet de goedkoopste vluchten op, maar maakt wel dat we allemaal zo vrolijk mogelijk aankomen op de plaats van bestemming. In dit geval boekte ik de vlucht bij KLM. De heenreis (via Atlanta) werd volledig uitgevoerd door Delta Airlines. De terugweg (via Panama) deels door Copa en de lange vlucht door KLM zelf. Allemaal prima luchtvaartmaatschappijen.